Η κοπέλα στο καροτσάκι και ο παππούς Αϊνστάιν

Πρωί κι εγώ να περιμένω το ραντεβού μου στο παρκάκι απέναντι απ' τον Ευαγγελισμό. Ένα ταξί σταματάει μπροστά μου, η πίσω πόρτα ανοίγει και προβάλλουν στην αρχή δυο βακτηρίες και ύστερα τα πόδια που ψάχνουν δειλά να βρουν πεζοδρόμιο.
Ο ταξιτζής ανοίγει το πορτ μπαγκαζ, βγάζει το διπλωμένο αναπηρικό καροτσάκι, μπαίνει βιαστικός ξανά στο αμάξι και γίνεται καπνός, αφήνοντας πίσω του τον έκπτωτο άγγελο, που στη ματιά του βλέπεις να καθρεφτίζεται ο κόσμος καθαρότερος, πιο όμορφος, μαζί με μια συγχώρεση για τον Δημιουργό του.
Προσπαθώ να τρέξω, να βοηθήσω αλλά τα πόδια μου έχουν καρφωθεί στο έδαφος. Δε ξέρω αν είναι το απαγορευτικό της βλέμμα ή η φωνή που λέει μέσα μου να αφήσω τα πράγματα να εξελιχθούν φυσικά στο δικό της χωροχρόνο.
Έτσι μένω απλά κομπάρσος να την παρακολουθώ, μια αργή χορογραφία με κινήσεις συντονισμένες και επιδέξιες: στήριξη του σώματος στη κολόνα του σηματοδότη, άνοιγμα της καρέκλας, στροφή με τα πόδια να μη πατούν στη γη, κάθισμα στο καροτσάκι, αποσυναρμολόγηση των βακτηριών, πορεία προς το ασανσέρ του μετρό, γύρισμα με πλάτη στο κουμπί, πάτημα του κουμπιού, γύρισμα με πρόσωπο προς την είσοδο του ασανσέρ... είσοδος. Η συνολική απόσταση των δέκα μέτρων διανύθηκε σε χρόνο που δύσκολα μπορούσα να αντιληφθώ.
Κι όλα αυτά με το ίδιο γαλήνιο, γεμάτο συγχώρεση βλέμμα.
Το βράδυ άκουγα στις ειδήσεις για την οικονομική κρίση, έβλεπα ανθρώπους να διαδηλώνουν για τα εργασιακά τους δικαιώματα και τη δυστυχισμένη μοντέλα να κλαίει υστερικά γιατί δε της έκατσε η φωτογράφιση.
Κι εκείνο το πρόσωπο πάντα καρφωμένο στο μυαλό μου να λέει: "Δε φταίτε εσείς που τη θεωρία της σχετικότητας την είδατε μόνο σαν μαθηματική εξίσωση, δε φταίτε εσείς που με τα υγιή σας μέλη παλεύετε αγωνιωδώς να δρασκελίσετε το μίζερο βίο σας σε νοσηρούς ρυθμούς fast forward"
Αργότερα στο κρεβάτι μου πάσχιζα να συμφιλιωθώ με τη συναισθηματική μου αναπηρία...