Πάμε ξανά

Καθόμουν στο διπλανό παρκάκι και σκεφτόμουν γλυκά για αγαπημένα πρόσωπα. Ανθρώπους που τους θύμωσα και μετά απλά μπήκα εμβόλιμος για λίγο στους διαδρόμους του μυαλού τους και τους ερωτεύητκα ξανά απ΄την αρχή...τόσο απλά! Με βοηθά η μουσική, με βοηθά η ησυχία, με βοηθούν οι ποιητές, με βοηθά η κυκλοθυμία της εναλλαγής της μέρας με τη νύχτα. Στρογγυλεύονται όλα παιδί μου με το καιρό και σου μένει μια γλύκα στη γεύση, η πεμπτουσία ίσως της επικοινωνίας, το να σώνεται η ανάσα σου σε μια αγκαλιά, σε μια ματιά, το να ξεχνάς την ύπαρξή σου στη γκριμάτσα του άλλου, γιατί έτσι...
-Και μετά;
-Μετά; Τι θα πει μετά;
-Μα εσύ είσαι εσύ!
-Μη με ενοχλείς! Ανατέλλω!